ΣΥΛΛΟΓΗ: Τρώγονται τα ακανθωτά φύλλα (αφού καθαριστούν απο τις ακάνθες) και ο φλοιός της ρίζας. Κατάλληλη εποχή για τη συγκομιδή του είναι ο χειμώνας και η αρχή της άνοιξης ( ιανουάριος - απρίλιος) , πριν αρχίσει να αναπτύσσεται το στέλεχος του φυτού.
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Διετής ακανθωτή πόα με όρθιο διακλαδισμένο στέλεχος 50-80
εκ.,με πτερύγια ακανθωτά και ασυνεχή. Φύλλα βλαστογενή , κολπωτώς πτερόλοβα
, με ισχυρές ακάνθες και λευκές νευρώσεις. Κεφάλια μονήρη που περιβάλλονται
απο φύλλα μικρά και ακανθωτά. Ανθίδια κίτρινα. Υπάρχουν πολλά είδη (ιθαγενή
της 
Μεσογείου
) και μοιάζουν πολύ με τα κοινά γα'ι'δουράγκαθα.
ΙΑΤΡΙΚΗ: Η ρίζα του χρησιμοποιείται απο την αρχαιότητα ως φάρμακο για διάφορες παθήσεις.Οι περισσότεροι απο τους γιατρούς της αρχαιότητας θεωρούσαν τον σκόλυμο διουρητικό. Εβραζαν τη ρίζα σε κρασί και τη χορηγούσαν για την αντιμετώπιση της δυσουρίας. Τον χρησιμοποίησαν ακόμη και για την καταπολέμηση της δυσοσμίας του σώματος και του ιδρώτα. Η λαϊκή ιατρική χρησιμοποιεί το φυτό σε δεκάδες εφαρμογές: γαστρεντερικά προβλήματα, δερματικά νοσήματα, νεφρολιθιάσεις, αρθρίτιδες κ.α. Ιδιαίτερα θεραπευτικός θεωρείται ο ζωμός απο το βράσιμο της ρίζας του.
ΧΡΗΣΗ: Ο Διοσκουρίδης μας πληροφορεί οτι στα χρόνια του έτρωγαν το τρυφερό στέλεχος μόλις φύτρωνε, σαν το σπαράγγι. Οι βυζαντινοί λεξικογράφοι χαρακτηρίζουν το φυτό ως λαχανευόμενο: "λάχανον άγριον, ακανθώδες''. Μαγειρεύεται βραστός και αυγολέμονο με ψάρι, κρέας ή σαλιγκάρια. Επίσης μπορεί να γίνει πολτός που συνοδεύει κρέατα..