ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ:Κοινότατο
ποώδες, μονοετές φυτό των παραμεσογείων περιοχών. Φύλλα λογχοειδή,άμισχα
στουσ τρυφερούς βλαστούς τησ κορυφής.Άνθη λευκά,σταυροειδή με φλέβες
χρώματος πορφυρού. Το ύψος της φτάνει τα 70εκ.. Αυτοφύεται αλλά κια
σπέρνεται όλο το χρόνο, οπότε υπάρχει σ' όλες τις εποχές.
ΙΣΧΥΡΟ ΑΦΡΟΔΙΣΙΑΚΟ! Ο Διοσκουρίδης μας πληροφορεί ότι
στην αρχαιότητα συνήθιζαν να χρησιμοποιούν ως άρτυμα το σπόρο της ρόκας
σε βρασμένα χόρτα! Ο ίδιος σημειώνει ότι η ρόκα (και τα πράσινα μέρη,
αλλά και ο σπόρος) όταν καταναλώνεται σε μεγάλη ποσότητα, προκαλεί,
ισχυρή σεξουαλική επιθυμία.
Ο σπόρος της εθεωρείτο πεπτικός διουρητικός και πιστεύαν ότι διευκόλυνε τις κενώσεις του εντέρου. Επεδή, μάλιστα, ήταν σημαντικό φάρμακο, τον μάλασσαν με γάλα ή ξύδι, τον έκαναν ''τροχισκούς'' κάτι σαν τα σημερινάδισκία και το διατηρούσαν για πολύ καιρό.
ΠΑΥΣΙΠΟΝΟ:Στα ρωμαϊκά χρόνια τη χρησιμποιούσαν σαν παυσίπονο. Εκείνοι που επρόκειτο να υπορτούν την τιμωρία του μαστιγώματος έπιναν ένα ποτήρι κρασί μέσα στο οποίο είθχαν βάλει ρόκα. Έτσι οι πόνοι ήταν πιο υποφερτοί!
ΧΡΗΣΗ:Έχει πιπεράτη γεύση και χρησιμοποιείται ευρέως σε σαλάτες,σε διάφορους συνδυασμούς (είναι μάλλον ...μοντέρνο σαλατικό). Μπαίνει με άλλα χορταρικά σε σούπες και και μπορεί να γίνει πέστο με ρόκα αντί για βασιλικό.
