ΣΥΛΛΟΓΗ:
Τα πράσινα μέρη συλλέγονται πριν την άνθηση η οποία γίνεται Ιούλιο-Αύγουστο,
ενώ οι 
σπόροι
αργότερα, αφού δέσουν και αρχίσουν να μαυρίζουν.
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Ετήσιο καλλιεργούμενο φυτό με καταγωγή από τις χώρες
της Ασίας και της Βόρειας Αφρικής. Έχει βλαστό όρθιο ύψους 50-80 εκ.
με κατώτερα φύλλα απλά, τα μεσαία τρισχιδή και τα ανώτερα τρίβολα ή
τρισχιδή με τμήματα γραμμοειδή. Άνθη λευκά ή λευκο-κιτρινωπά σε χαλαρό
σκιάδιο με 6-12 ακτίνες. Καρποί ωοειδείς ή επιμήκεις 3-5 χιλ., τριχωτοί,
έντονα αρωματικοί.Υπάρχουν 4 ποικιλίες, με 
καλύτερη
τηνισπανική λόγω του δυνατού αρώματός της. Ο γλυκάνισος δεν έχει καμιά
σχέση με το "αστεροειδές άνισον" που είναι θάμνος καλλιεργούμενος
στην Ιαπωνία - Κίνα και έχει αιθέριο έλαιο με την ίδια περίπου σύσταση.
ΙΣΤΟΡΙΑ: Ήταν γνωστός από την αρχαιότητα, οι δε Αιγύπτιοι τον χρησιμοποιούσαν, μαζί με το κύμινο και τη ματζουράνα, για τη μουμιοποίηση των νεκρών. Από εκείνα τα μακρινά χρόνια άρχισε να χρησιμοποιείται στην ιατρτική αλλά και σε μαγικές πρακτικές. Επίσης, από την αρχαιότατη εποχή χρησιμοποιούσαν το γλυκάνισο για τον αρωματισμό διάφορων γλυκισμάτων και άρτων.
ΙΑΤΡΙΚΗ: Το κυριότερο συστατικό του αιθέριου ελαίου το οποίο εξάγεται
από τα σπέρματα είναι η ανηθόλη. Σήμερα το αιθέριο έλαιο του γλυκάνισου
θεωρείται διουριτικό, χωνευτικό, αποχρεμπτικό, σπασμολυτικό, γαλακτογόνο,
τονωτικό και ισχυρό αντισφυσητικό. Απαιτείται προσοχή στη δοσολογία. Οι
αρχαίοι Έλληνες και οι Ρωμαίοι θεωρούσαν τον γλυκάνισο αφροδισιακό ("συνουσίαν
παρορμά" 
σύμφωνα
με τον Διοσκουρίδη -3,56) και πίστευαν ότι διατηρεί τη νεανικότητα και
διώχνει τα κακά όνειρα όταν τοποθετηθεί κάτω από το μαξιλάρι τη νύχτα.
Επίσης πίστευαν ότι για να είναι άνετο το ταξίδι, εκείνοι που ταξίδευαν
σε μεγάλες αποστάσεις έπρεπε να πίνουν ποτά από γλυκάνισο. Ο Ιπποκράτης
πίστευε ότι ο γλυκάνισος σταματούσε το φτάρνισμα και το χρησιμοποιούσε
για τη δυσοσμία των γεννητικών οργάνων κ.α. Ο Διοσκουρίδης το συνιστούσε
ως διουρητικό και εφιδρωτικό αλλά και ως φάρμακο εναντίον των πονοκεφάλων.
Ο Πλίνος αναφέρει ότι οι γυναίκες που επρόκειτο να γεννήσουν, όταν μύριζαν
γλυκάνισο είχαν εύκολο τοκετό.
Ο "ΑΝΙΣΤΗΣ ΟΙΝΟΣ": Στα Βυζαντινά χρόνια χρησιμοποιούσαν σπόρους γλυκάνισου για να φτιάχνουν τον "ανισίτη οίνο". Πίστευαν ότι "δυσουρίαν παύει και σπλάγχνα ωφελεί"
ΧΡΗΣΗ:
Χρησιμοποιούνται τα φύλλα, τα άνθη και οι σπόροι του ολόκληροι ή αλεσμένοι.
Αρωματίζει αυγά, τυριά, φρούτα, κρέατα, ψάρια, σαλάτες, ψωμιά, κουλούρια,
μπισκότα, αλκοολούχα ποτά (το ελληνικό ούζο, το ισπανικό anisette, το
γαλλικό pastis). Συμμετέχει στο γνωστό μείγμα Curry, μαζί με κούρκουμα
ή κρόκο, καρδάμωμο, τζίντζερ, κόλιαντρο, πιπέρι και άλλα αρτυματικά
είδη.
ΤΑ ΜΗΛΑ ΜΕ ΓΛΥΚΑΝΙΣΟ ΕΝΟΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΥ ΤΟΥ 17ου ΑΙΩΝΑ: Το 17ο αιώνα ο Κρητικός καλόγερος Αγάπιος Λάνδος, που έγραψε ένα βιβλίο με γεωπονικές και διατροφικές συμβουλές, συνιστούσε στους αναγνώστες του να τρώνε μήλα ψημένα με ζαχαρωμένο γλυκάνισο. Πιστευε ότι έτσι γίνονταν πιο υγιεινά !