Αυτοφυής
στη χώρα μας, η Παιωνία είναι ένα από τα αρχαιότερα και ωραιότερα αγριολούλουδα.
Θεωρήθηκε από τους Αθηναίους θεά και ονομάστηκε "Αθηνά
Παιωνία".
Έχει χαρακτηριστεί από τον Παυσανία ως "πασάων βοτανέων βασιληίδα", ενώ στην Κίνα έχει ονομαστεί "βασιλιάς όλων των λουλουδιών".
Στην Ιλιάδα του Ομήρου αναφέρεται ο μύθος του Παιώνα, μαθητή του Ασκληπιού, ο οποίος υπήρξε αφετηρία για την μετέπειτα χρησιμοποίηση του φυτού ως φαρμακευτικού σε όλο τον αρχαίο κόσμο.
Σύμφωνα με τον Ιπποκράτη, στο Περί φυτών ιστορίας, η Παιωνία μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως αντισπασμωδικό στην επιληψία καθώς και σε άλλες νευρολογικές παθήσεις.
Ο Θεόφραστος, στην προσπάθειά του να προστατεύσει
το πολύτιμο αυτό φυτό από την εκμετάλλευση, αναφέρει: "νύκτωρ κελεύουσι
ορύττειν, εάν γαρ ημέρας και οφθή τις υπό δρυοκολάπτου... κινδυνεύειν
τοις οφθαλμοίς...".
Ο Διοσκουρίδης
στο έργο του Περί ύλης ιατρικής περιγράφει αναλυτικά το φυτό και δίνει
γι' αυτό 18 συνώνυμα (αγλαοφώτις, θεοδώρητος, Ιδαίοι δάκτυλοι κ.ά.),
ενώ παράλληλα παραθέτει μερικές από τις θεραπευτικές του χρήσεις.
Η συστηματική μελέτη της χλωρίδας από τους κορυφαίους βοτανολόγους W.T. Stern και P.H. Davis διεύρυνε κατά τις δεκαετίες 1970-80 τη γεωγραφική εξάπλωση της ελάχιστα γνωστής μέχρι τότε Παιωνίας στην ηπειρωτική και νησιωτική Ελλάδα.
Το 1984, μια έκθεση με τίτλο "Peony, Myth, Science and Art" κυκλοφόρησε σε 18 από τα μεγαλύτερα μουσεία στις ΗΠΑ, Ευρώπη, Ασία και Αφρική και έφερε μετά από αιώνες την ελληνική βοτανική παρουσία στο διεθνές επιστημονικό προσκήνιο.
Επίσης, το Βιοαναλυτικό Εργαστήριο του Μουσείου Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας πραγματοποίησε μελέτη της χημικής σύστασης των πτητικών συστατικών και υδατικών εκχυλισμάτων από τέσσερα διαφορετικά ελληνικά είδη Παιωνίας.Εξαιρετικά δραστικό εμφανίστηκε το υδατικό εκχύλισμα του φυτού, ενώ ασθενέστερη ήταν η δράση του μεθανολικού. Από αυτά τα εκχυλίσματα απομονώθηκε το προϊόν αλμπιφλορίνη, η οποία ευθύνεται για ένα μέρος της δράσης.
Τέλος, μελέτη έχει πραγματοποιηθεί και για τα πτητικά συστατικά των ριζών από 4 είδη, απ' όπου απομονώθηκε η σαλικυλική αλδεΰδη. Εξίσου ενδιαφέρουσα παρουσιάστηκε και η αντιμικροβιακή τους δράση.
