Μια παιδική ανάμνηση που μου ήρθε στο μυαλό: (georgia.m said... )

"στα παιδικά μου χρόνια περνούσε από τη γειτονιά ένας ακονιστής μαχαιριών - δεν ξέρω αν το έκανε κι άλλος αυτό ή το είχε εφεύρει ο ίδιος εκείνος άνθρωπος,για να μπορεί καπως ''αξιοπρεπώς'' να εξοικονομεί ένα πιάτο φαγητό.

Ρακένδυτος,φοβερός στην όψη,με βρώμικα ρούχα αλλά καθαρά μάτια.Η μητέρα μου δεν τον ήθελε όταν τον έβλεπε και του πετούσε τις περισσότερες φορές κάποια βοήθεια για να ξεμπερδεύει.Μάλωναν με τον πατέρα μου,όσο εκείνος περίμενε υπομονετικά στην πόρτα,ότι δεν είχαμε παλιά μαχαίρια και αν του δίναμε κάποια θα τα κατέστρεφε.Και θυμάμαι που έλεγε στον πατερα μου,αφού είχε επιτελέσει το καθήκον της,''διώξτον''.

Αλλά έχω συγκρατήσει μια από τις καλύτερες στιγμές του πατέρα μου:κατεβαίναμε μαζί στο υπόγειο του σπιτιού και του κρατούσαμε παρέα όσο εκείνος έτρωγε αχόρταγα το πιάτο το φαγητό,για να μη νιώθει μόνος και ότι τον απορρίπτουμε πετώντας του απλώς ένα πιάτο φαγητό στα μούτρα.Αυτό μου έλεγε ο πατέρας μου και συμφωνούσα μαζί του.Δεν καταλάβαινα ακριβώς τι έλεγαν με τον πατέρα μου - ήμουν πολύ μικρή και δεν θυμάμαι.Μια μέρα όμως άρχισε να κλαίει πάνω από το πιάτο και τα δάκρυα χύνονταν πάνω στο φαγητό.Το θυμάμαι σαν εικόνα.Ενώ ήταν βρώμικος,μου ήρθε να τον χαϊδέψω στην πλάτη για να μην στενοχωριέται και θυμάμαι που,κοιτώντας τον πατέρα μου,μου χαμογέλασε δακρυσμένος,σα να επικροτούσε κατά κάποιο τρόπο αυτό που έκανε.Κάθε φορα που ερχόταν στο σπίτι,του καναμε παρέα μέχρι να φάει.
Από τότε σκεπτόμουν πώς να ζει,τι να κάνει,πώς να τα βγάζει πέρα και είχα ευαισθητοποιηθεί με το θέμα από πολύ νωρίς,λόγω των επισκέψεων αυτού του κυρίου"